#ยิ้มสู้

วันที่สังคมมองฉัน
แล้วเห็นแต่ “ข้อจำกัด”

ชื่อของธันย์-ณิชชารีย์ เป็นเอกชนะศักดิ์ปรากฏในพาดหัวข่าวของสื่อหลายสำนักทั้งไทยและต่างประเทศเมื่อปีพ.ศ. 2554 ในฐานะของเด็ก
หญิงที่ประสบเคราะห์ร้าย พลัดตกรางรถไฟฟ้าขณะที่เธอไปเรียนซัมเมอร์ที่สิงคโปร์ เป็นเหตุให้ธันย์ต้องสูญเสียขาทั้งสองข้างและต้องฟื้นฟู
เยียวยาร่างกายเป็นระยะเวลาหลายปี ขณะที่เพื่อนของธันย์ได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นอย่างอิสระ ธันย์ต้องเรียนรู้ที่จะใช้ไม้คำยันและวีลแชร์แทนขาทั้ง
สองข้าง และเรียนรู้ที่จะปรับตัวเพื่อให้สามารถกลับมาใช้ชีวิตได้ตามปกติ อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ผู้คนต่างพูดถึงเป็นเสียงเดียวกันในช่วงเวลา
นั้นคือภาพของเด็กหญิงที่มีรอยยิ้มสดใสเสมอ ไม่มีเค้าลางความทุกข์ของคนที่เพิ่งประสบอุบัติเหตุครั้งใหญ่ในอายุ 14 ปีเท่านั้น

“เราอาจจะเสียขาทั้งสองข้าง แต่เรายังมีอวัยวะอื่นๆ มีเพื่อนและครอบครัวที่คอยเคียงข้าง” ชีวิตของธันย์อาจเสียศูนย์แต่ธันย์ไม่เคยมองแต่
ความสูญเสีย ธันย์ยิ้มสู้กับชีวิตใหม่โดยไม่มีความพิการมาเป็นเงื่อนไขหรือเป็นข้อจำกัด ทั้งที่เคยมีประสบการณ์ไม่ดีขณะเรียนว่ายน้ำและจม
น้ำตอนอายุ 7 ขวบ ธันย์กลับปลดล็อกความกลัวในอดีตและไปเรียนดำน้ำจนได้รับประกาศนียบัตรจบหลักสูตร Advanced Open Water Diver
สองข้าง และเรียนรู้ที่จะปรับตัวเพื่อให้สามารถกลับมาใช้ชีวิตได้ตามปกติ อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ผู้คนต่างพูดถึงเป็นเสียงเดียวกันในช่วงเวลา
แม้วันนี้จะไม่มีขา แต่ธันย์ก็ไม่เคยหยุดมุ่งไปข้างหน้า ธันย์วิ่งมาราธอน เรียนพาราไกดิ้ง และพร้อมเติมเต็มฝันไม่รู้จบ

“เราอาจจะเสียขาทั้งสองข้าง แต่เรายังมีอวัยวะอื่นๆ มีเพื่อนและครอบครัวที่คอยเคียงข้าง” ชีวิตของธันย์อาจเสียศูนย์แต่ธันย์ไม่เคยมองแต่
ความสูญเสีย ธันย์ยิ้มสู้กับชีวิตใหม่โดยไม่มีความพิการมาเป็นเงื่อนไขหรือเป็นข้อจำกัด ทั้งที่เคยมีประสบการณ์ไม่ดีขณะเรียนว่ายน้ำและจม
น้ำตอนอายุ 7 ขวบ ธันย์กลับปลดล็อกความกลัวในอดีตและไปเรียนดำน้ำจนได้รับประกาศนียบัตรจบหลักสูตร Advanced Open Water Diver
สองข้าง และเรียนรู้ที่จะปรับตัวเพื่อให้สามารถกลับมาใช้ชีวิตได้ตามปกติ อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ผู้คนต่างพูดถึงเป็นเสียงเดียวกันในช่วงเวลา
แม้วันนี้จะไม่มีขา แต่ธันย์ก็ไม่เคยหยุดมุ่งไปข้างหน้า ธันย์วิ่งมาราธอน เรียนพาราไกดิ้ง และพร้อมเติมเต็มฝันไม่รู้จบ